Over mij
Als kind kon ik al heel makkelijk in oplossingen denken. Als iemand een probleem had, zag ik de oplossing meteen voor me. En omdat ik het zo duidelijk voor me zag, wilde ik ook helpen bij het oplossen ervan. Wanneer de ander daar niks mee deed en het mij te lang duurde, dan loste ik het zelf maar op. En zo nam ik veel verantwoordelijkheden op mij.
Ik was diegene die alle feestjes, uitjes, etentjes organiseerde in de familie en vriendenkring. Ik regelde de vakanties, pluisde alles uit en hield rekening met ieders wensen. Als er ruzie was onderling, ging ik zitten bemiddelen om het op te lossen. Ik zat in een netwerkclub om leuke events te organiseren en deed verschillende bestuursfuncties. En dat deed ik allemaal naast mijn werk als trainer-coach, waar ik al de hele dag teams en managers hielp om hun problemen te leren oplossen. Als ik iemand kon helpen, dan deed ik het. Ik ervaarde dat ik overal invloed op kon uitoefenen en voelde me daardoor medeverantwoordelijk voor de problemen van anderen.
En daar ging het knellen. Ik werd er doodmoe van. Iedereen ging er ook maar vanuit dat ik alles maar deed. ‘Tats, jij regelt de wintersport weer?’ ‘Pak je ook weer het jaarlijkse sponsorevent op?’ ‘We hebben te weinig mensen, kun je alsjeblieft helpen bij de organisatie van de hardloopwedstrijd?’ Ik zei overal ja op, want ik voelde me verantwoordelijk om weer een toffe wintersport te regelen, het sponsorevent tot een groot succes te maken en de hardloopwedstrijd weer tot in de puntjes te regelen. En wanneer taken bleven liggen en de deadline in zicht kwam, dan nam ik die ook op mijn bordje. Want ja, als ik het niet deed, dan kwam het niet goed. En ik werd zelfs een beetje kribbig dat er maar continue op mij geleund werd.
Waarom konden anderen dit niet zelf doen? Waarom moest IK het altijd oplossen? En op een gegeven moment doorzag ik het. Ik zat een ratrace die ik zelf had gecreëerd….
