Jij die altijd voor anderen klaarstaat: “Tuurlijk… ik heb toch al genoeg op mijn bordje, dit kan er ook nog wel bij.”

Zucht. En door…

Ik ben steeds weer verbaasd over hoeveel ballast managers onbewust met zich meedragen.

Stapels boeken of zware tassen staan symbool voor de emotionele ballast die ze ervaren. Verantwoordelijkheden, zorgen, soms ook verdriet, allemaal omdat ze willen dat het goed gaat met anderen.

Het is prachtig dat je anderen wilt helpen door mee te denken, problemen op te lossen en in actie te komen.

Vaak doe je dit, omdat de ander iets niet doet of niet in staat is om het goed te doen.

Niet helpen is geen optie. Maar na een tijdje wordt het vermoeiend en uitputtend.

Het is een mooie eigenschap om voor anderen te zorgen.
Hen te helpen ontwikkelen.
Altijd klaar te staan voor je team, de organisatie en de mensen om je heen.
De sterke schouder te zijn.
De rots in de branding.

Maar wat als die rots ineens als een reddingsboei gaat voelen waar mensen zich aan vastklampen?

En jij je best doet om staande te blijven, maar het toch wel zwaar wordt…

Je wilt iedereen helpen, maar realiseer je: je kunt niet iedereen helpen, hoe graag je ook wilt.

Soms mag je het probleem ook echt het probleem laten worden. Dan pas kan de ander inzien dat hij aan zet is. Zich moet ontwikkelen, in actie moet komen en eigen verantwoordelijkheid moet nemen.

Door altijd alles op te lossen of te voorkomen, geef je anderen geen kans om te leren van hun fouten. Ze mogen hun eigen fouten maken. Dat draagt bij aan bewustwording en zorgt ervoor dat zij in beweging komen en verantwoordelijkheid nemen. Dan ontstaat er weer balans.

Je mag jouw eigen verantwoordelijkheden dragen, en die van de ander bij de ander laten.

Want als je teveel ballast blijft dragen, ben jij minder productief, ontwikkelt de ander zich minder snel en kost het jou onnodig veel energie. Het brand je op. En dat is zonde.

➡ Welke verantwoordelijkheden draag jij allemaal die eigenlijk bij de ander horen?
➡ Hoe zou je je voelen als je die stapel boeken symbolisch teruggeeft aan de ander?
Jij hebt het al die tijd met liefde voor de ander gedragen, maar nu is het tijd om de verantwoordelijkheid bij de ander neer te leggen.

En je mag ook voor jezelf zorgen. Want wie zorgt er eigenlijk voor jou? En niet meteen zeggen, “niemand, dat hoeft niet, ik red me wel.” I know, been there, done that. Je mag ook om hulp vragen. En weet, als je het vraagt, zul je het ook krijgen. Het begint met vragen. Probeer het eens.

P.S. Ga je trouwens vaker naar de fysio voor nek- of rugklachten? Dat is je lichaam die zegt: stop met het dragen van alle ballast. Tijd om jouw ballast los te laten.

Stuur me een DM als dit herkenbaar voor je is en je hierin een persoonlijke groei wilt maken om te voorkomen dat het op een gegeven moment echt allemaal te veel voor je wordt.